Ang unang sabado at NSTP ko sa taong ito ay kakaiba at napakasaya. Ang Hospicio de San Jose ay ang lugarkung bakit ko nasabingkakaiba at napakasayang araw na ito. Ang Hospicio de San Jose ay isang bahay-ampunan kung saan may mga sanggol, bata, matanda at teenager. Ito ay nasa Ayala Bridge sa Maynila at itinayo noong taong 1810.
Sa gate pa lang ay excited na kaming mga magkakablockmates sa NSTP. 10 lang kaming pumunta – 6 sa amin ay mga officers, 3 kaming mga nagvolunteer at an gaming professor na si Ms. Ycong. Nakasama namin ang isang seksyon na taga-UE rin sa aming pagpasok doon. May nag-guide sa amin na isa rin sa mga naampon doon ngunit siya ay may mga magulang na. Siya ay si Ate Margreth, 20 taong gulang. Mga toddler ang una naming binisita. Sinalubong kami ng may mga ngiti sa kanilang mukha. Sabi nga naming na gusto naming silang ampunin. Sumunod naman ay ang mga sanggol na nasa 6-9 months na. Sila ay sobrang nakakapanggigil. Un nga lang, di naming sila pwedeng hawakan. Pagkatapos noon, ang mga matatanda naman. Halos lahat sila ay naka-wheel chair. Nakilala namin ang lolang di ko natanong ang pangalan ngunit nagko-crochet. Siya ay gumagawa ng lalagyan ng cellphhone. At nakilala ko naman din si nanay Lourdes Dapat na naka-wheel chair.Nakakatuwa dahil inawitan niya ako ng “Pancit Canton”. Noong una ay di ko naiintindihan ang kanyang inaawit ngunit sa bandang huli ay narining ko ang mga salitang PANCIT CANTON, MENUDO, ESTOFADO atbp. Napag-isip-isip ko na ito ay Espanyol. Napagtanto ko rin na baka mga pagkain o ulam ang kanyang kinakanta. Habang siya ay umaawit ay kanyang minamasahe ang aking braso at mga daliri sa kamay. Sabi ng caretaker na siya ay dating kasali sa mga role-playing. Iyon ay di ko malilimutan. Ngunit, naiwan nga lang ako ng aking mga kasama. Buti na lang at sinabi ng caretaker sa kanya. Hinatid niya ako sa aming susunod na pupuntahan, ang mga special children. Ganun din sila, naka-wheel chair at nakakatuwa. Pagkatapos ay sa mga batang may gulang na 1-2 taon. Mayroon doong bata na, siguro, nakorsonadahan ako, o kaya nama’y nakikipaglaro. Ito’y dahil binabato niya ang kaniyang bola sa akin, pati na rin sa iba habang nakangiti. May isa pa sana kaming pupuntahan ngunit wala sila. Sila ay mga high school. Kaya raw sila wala ay dahil nasa party sila. Bandang huli ay nagpahinga kami at nagtanung-tanong/kinausap si ate Margareth. Sa huli rin, habang naghihintay sa aming sundo ay para kaming mga bata dahil naglalaro kami sa playground ng hospicio.
Sa gate pa lang ay excited na kaming mga magkakablockmates sa NSTP. 10 lang kaming pumunta – 6 sa amin ay mga officers, 3 kaming mga nagvolunteer at an gaming professor na si Ms. Ycong. Nakasama namin ang isang seksyon na taga-UE rin sa aming pagpasok doon. May nag-guide sa amin na isa rin sa mga naampon doon ngunit siya ay may mga magulang na. Siya ay si Ate Margreth, 20 taong gulang. Mga toddler ang una naming binisita. Sinalubong kami ng may mga ngiti sa kanilang mukha. Sabi nga naming na gusto naming silang ampunin. Sumunod naman ay ang mga sanggol na nasa 6-9 months na. Sila ay sobrang nakakapanggigil. Un nga lang, di naming sila pwedeng hawakan. Pagkatapos noon, ang mga matatanda naman. Halos lahat sila ay naka-wheel chair. Nakilala namin ang lolang di ko natanong ang pangalan ngunit nagko-crochet. Siya ay gumagawa ng lalagyan ng cellphhone. At nakilala ko naman din si nanay Lourdes Dapat na naka-wheel chair.Nakakatuwa dahil inawitan niya ako ng “Pancit Canton”. Noong una ay di ko naiintindihan ang kanyang inaawit ngunit sa bandang huli ay narining ko ang mga salitang PANCIT CANTON, MENUDO, ESTOFADO atbp. Napag-isip-isip ko na ito ay Espanyol. Napagtanto ko rin na baka mga pagkain o ulam ang kanyang kinakanta. Habang siya ay umaawit ay kanyang minamasahe ang aking braso at mga daliri sa kamay. Sabi ng caretaker na siya ay dating kasali sa mga role-playing. Iyon ay di ko malilimutan. Ngunit, naiwan nga lang ako ng aking mga kasama. Buti na lang at sinabi ng caretaker sa kanya. Hinatid niya ako sa aming susunod na pupuntahan, ang mga special children. Ganun din sila, naka-wheel chair at nakakatuwa. Pagkatapos ay sa mga batang may gulang na 1-2 taon. Mayroon doong bata na, siguro, nakorsonadahan ako, o kaya nama’y nakikipaglaro. Ito’y dahil binabato niya ang kaniyang bola sa akin, pati na rin sa iba habang nakangiti. May isa pa sana kaming pupuntahan ngunit wala sila. Sila ay mga high school. Kaya raw sila wala ay dahil nasa party sila. Bandang huli ay nagpahinga kami at nagtanung-tanong/kinausap si ate Margareth. Sa huli rin, habang naghihintay sa aming sundo ay para kaming mga bata dahil naglalaro kami sa playground ng hospicio.
Di ko inaasahang ganito kasaya ang araw ng Sabado ko. Kahit na kakaunti lang ang litratong aking kakuha ay napakarami naman ang mga memories na nangyari. Kami muli ay dadalwa room para sa aming NSTP sa darating na Pebrero.
Ilang mga larawang nakuha sa Hospicio:
 |
| Si lolang nagko-crochet at gumagawa ng lalagyan ng cellphone |
 |
| toddler sa hospicio |
 |
| ang schedule ng mga toddlers o pre-scholers |
No comments:
Post a Comment